کد مطلب:161298 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:131
علت بیعت نکردن امام چه بود
علل بیعت نكردن امام چه بود و آیا غیر از بیعت راهی جز شهادت وجود نداشت؟
پاسخ:
همانطوری كه می دانید یزید به والی مدینه دستور داد كه از حسین بن علی علیه السلام و عبدالله بن عمر و عبدالله بن زبیر بیعت بگیرد و اگر بیعت نكردند، آنان را بكشد.
امام در مقابل این پیشنهاد سه راه بیشتر نداشت:
1 - بیعت كند و تسلیم شود، كه اعوان و انصار امویها، مثل مروان چنین پیشنهاد می كردند.
2 - نه بیعت كند و نه مبارزه كند؛ بلكه به دره یا كوه پناهنده شود. كه این پیشنهاد افرادی مانند محمد بن حنفیه و ابن عباس بود.
3 - تا سر حد شهادت ایستادگی كند، راهی كه خود امام حسین علیه السلام انتخاب نمود.
حال اگر امام بیعت می كرد، اولا معنایش این بود كه آن حضرت دین خود را به دنیای یزید بفروشد و كاری به مسلمین نداشته باشد؛ كه برای شخصیتی همچون امام حسین علیه السلام این كار ممكن نبود. ثانیا آثار و لوازم این بیعت دامن خود امام را هم می گرفت. اولین اثر آن می توانست امضای سب و لعن علی بن ابیطالب علیه السلام بوده باشد، كه امام بطور
قطع راضی به اینكار نبود. ثالثا بیعت با یزید به معنای امضای حكومت یزید كه ملازم با نابودی اسلام بود. امام حاضر بود كشته شود، ولی بیعت نكند چون خطر بیعت متوجه ی اسلام بود، نه شخص او. رابعا بیعت امام بهترین و بزرگترین كمك به شخصی چون یزید بود و پر واضح است كه خداوند از این كار نهی فرموده است: «و لا تعاونوا علی الاثم و العدوان» [1] یعنی در گناه و تجاوز به حدود الهی، مددكار یكدیگر نباشید.
اما راه دوم كه امام حسین علیه السلام هیچ عكس العملی از خود نشان ندهد، امر محالی بود. چون او امام بود و موضوع تنها جنبه ی منفی نداشت كه بیعت نكند، بلكه او یك تكلیف مثبت برای خود قائل بود. روح بلند حسینی كجا و فرار به دشت و كوه كجا؟ آن حضرت حاضر نشد وقتی از مدینه به سوی مكه حركت می كرد، از بیراهه برود، چه رسد به اینكه بخواهد از ترس كشته شدن پناهنده شود.
راه سوم كه ایستادگی تا مرز شهادت بود، راهی بود كه خود امام انتخاب نمود و ادامه داد و به خواسته ای هم كه می خواست، دستیافت. [2] .
پاسخ:
همانطوری كه می دانید یزید به والی مدینه دستور داد كه از حسین بن علی علیه السلام و عبدالله بن عمر و عبدالله بن زبیر بیعت بگیرد و اگر بیعت نكردند، آنان را بكشد.
امام در مقابل این پیشنهاد سه راه بیشتر نداشت:
1 - بیعت كند و تسلیم شود، كه اعوان و انصار امویها، مثل مروان چنین پیشنهاد می كردند.
2 - نه بیعت كند و نه مبارزه كند؛ بلكه به دره یا كوه پناهنده شود. كه این پیشنهاد افرادی مانند محمد بن حنفیه و ابن عباس بود.
3 - تا سر حد شهادت ایستادگی كند، راهی كه خود امام حسین علیه السلام انتخاب نمود.
حال اگر امام بیعت می كرد، اولا معنایش این بود كه آن حضرت دین خود را به دنیای یزید بفروشد و كاری به مسلمین نداشته باشد؛ كه برای شخصیتی همچون امام حسین علیه السلام این كار ممكن نبود. ثانیا آثار و لوازم این بیعت دامن خود امام را هم می گرفت. اولین اثر آن می توانست امضای سب و لعن علی بن ابیطالب علیه السلام بوده باشد، كه امام بطور
قطع راضی به اینكار نبود. ثالثا بیعت با یزید به معنای امضای حكومت یزید كه ملازم با نابودی اسلام بود. امام حاضر بود كشته شود، ولی بیعت نكند چون خطر بیعت متوجه ی اسلام بود، نه شخص او. رابعا بیعت امام بهترین و بزرگترین كمك به شخصی چون یزید بود و پر واضح است كه خداوند از این كار نهی فرموده است: «و لا تعاونوا علی الاثم و العدوان» [1] یعنی در گناه و تجاوز به حدود الهی، مددكار یكدیگر نباشید.
اما راه دوم كه امام حسین علیه السلام هیچ عكس العملی از خود نشان ندهد، امر محالی بود. چون او امام بود و موضوع تنها جنبه ی منفی نداشت كه بیعت نكند، بلكه او یك تكلیف مثبت برای خود قائل بود. روح بلند حسینی كجا و فرار به دشت و كوه كجا؟ آن حضرت حاضر نشد وقتی از مدینه به سوی مكه حركت می كرد، از بیراهه برود، چه رسد به اینكه بخواهد از ترس كشته شدن پناهنده شود.
راه سوم كه ایستادگی تا مرز شهادت بود، راهی بود كه خود امام انتخاب نمود و ادامه داد و به خواسته ای هم كه می خواست، دستیافت. [2] .
[1] مائده / 2.
[2] حماسه ي حسيني ج 3، ص 35.